Jean Reno rijdt over het witte doek, zeker 5 minuten lang. Hij speelt de ideale vader van een 4jarige koter. Dit jochie zit op de achterbank met zijn Jack Russell tijdens een mierzoet vader-en-zoon-moment. Ik zit in de bioscoop, thuis had ik nu al lang weggezapt. Dat hij zich gaande weg de film als topcrimineel ontpopt, dat weet ik nu namelijk nog niet. Terwijl zoonlief alvast uitstapt, zoekt Reno een plekje voor de auto. Helaas voor Jean loopt dit anders dan hij dacht. Het karakter van de acteur wordt geconfronteerd met een doodseskader en veranderd in een naar de camera kruipende oproep voor acute orgaandonatie. Terwijl Jean in slow motion naar lucht ligt te happen, richt één van de gangsters zijn geweer op de keffende viervoeter. Nog vóór het laat waakse kreng kan bewijzen zijn baasje trouw te blijven, zucht de hele zaal: "Owwww.., dat hóndje, wat een hufters!"
...........Het kan aan mij liggen, maar ik vind deze ontwikkeling zorgwekkend. Niks niet 'arme Reno' en niemand die rept over het zoontje.
Henk Bleker, toch niet bekend om het ventileren van gewetensbezwaren of ander moreel besef, bakkeleide in Pauw en Witteman over het erbarmelijke dierenleed in Nederland. Hij zat in de uitzending net na het door hem begeerde JA van het CDAcongres. De PVV heeft geen moeite met scherpschutters bij (allochtone) ongeregeldheden, maar de dierenwereld verdient bescherming middels eigen Orde Troepen. Het aantal eerwraak gerelateerde incidenten met huisdieren moet dan toch haast wel de spuigaten uitlopen? Ongeveer een jaar geleden ging ik op visite bij een broodmagere collega. Geheel in de traditie van oud Hollandse gastvrijheid kreeg eerst haar modder vette kat uit de pan opgeschept, zo op een schoteltje. Voor dat wij onze borden konden aantikten keek de gastvrouw mij aan met een blik die zei; 'tast toe.., het is beter als Whiskas.' Er zijn steeds meer mensen dat zich in het gelaat laat likken door hun hond. Toch neemt het aantal vrijwilligers bij de dak-en thuislozen zorg juist af. Zijn honden in vergelijking met zwervers dan minder vies? En voor u in clichés vervalt; Ik wil niet weten wat er in uw keuken gebeurt als een hondentong net zo schoon is als uw vaatdoeken. Los daarvan schrob ik 's ochtends mijn hoofd met een washandje, niet met een vuile vaatdoek. Als dat bij u thuis anders is, bent u na de afgeschoten Jack Russell vast al ontzet gestopt met lezen.
Ik hoef 'Wakker Dier' niet aan mijn vork te hebben hangen bij elke hap vlees die ik naar mijn mond breng. Zonder foto's van Klara of Greta bij mijn hamburger ben ik ook voor meer ruimte en minder antibiotica in de bio-industrie. Maar dat wil echter niet zeggen dat we het ALF maar moeten bewapenen, u een rouwkaart met pootjes krijgt bij "het heen gaan" van uw konijn of dat u een dag vrij moet als uw goudvis komt te overlijden. Dieren menselijke eigenschappen toeschrijven is een uitwas van luxe. Michael Jackson noemden we nog excentriek, Henk en Ingrid vinden dit al ordinair. Dierenverheerlijking, Hollandse decadentie anno 2010.
maandag 11 oktober 2010
donderdag 7 oktober 2010
Ryan Air.. jingle prijsvechter...
Afritsbroeken en sandalen vind ik vreselijk, pindakaas, hagelslag en de schotelantenne laat ik liever thuis. Ik ben soepel genoeg om uren te hurkzitdiareëen, weet doorgaans wat een normale fooi is en ik haat 'kijken-kijken-niet-kopen. Als ik in het buitenland kroketten of mede kaaskoppen tegen het vette lijf loop, praat ik verder in het Duits en verken ik de vluchtroutes.., maar in één ding ben ik helaas toch wel Nederlands...
Ik laat me telkens verleiden tot het vliegen tegen bodemprijzen. Ergens in mijn genetische opmaak huist de diep gewortelde, zeer Nederlandse gedachte dat ik aan het einde van zo'n goedkope vlucht geld ga overhouden. Easy Jet, Aeroflot, PIA en Ryan Air... Vooral in het laatste geval lijkt de illusie van voordelig vliegen vaak misplaatst.
Ik dacht na enkele binnenlandse vluchten met Pakistan International Airlines (PIA) alles aan te kunnen. Het feit dat de piloot aangaf dat we (alleen) onze bestemming bereiken zouden met Gods goedkeuring (insAllah) leek namelijk feitelijk geheel juist. God blijkt bij landing inderdaad groot. Dat doet mij zo'n vlucht dan tenminste nog extra waarderen. Ryan Air daarin tegen heeft het vermogen binnen een uur het verlangen naar de dood tot een romantische uitweg te doen lijken. Als Jasper Schuringa Ryan Air had gevlogen had ie zitten roepen: 'Do it, do it!' in plaats van zich uitsloven tot een duikvlucht over dikke Amerikanen heen. De enige reden dat Ryan Air geen langeafstandsvluchten uitvoert, is dan ook dat de verzekeringskosten tegen muiterij nooit kunnen opwegen tegen het beoogde rendement.
De irritatie begint op de website, waar de aanvankelijke €8 voor je ticket magisch veranderd €180. Dit gebeurd pas op het moment dat je je creditcardgegevens ingevuld hebt. Vervolgens verzint Ryan Air zelf dat je eigenlijk best een dag eerder heen kan vliegen en een etmaal later terug kan komen. Dat de €20 die je uitspaarde ten opzichte van Easy Jet hiermee verdampt, dringt niet door vanwege de vakantie euforie, die gepaard gaat bij zulk’s een handeling. Op de dag van vertrek wordt deze euforie, nog voor je op het vliegveld bent, voorgoed om zeep geholpen. De discountboeing verlangt namelijk dat je om vier uur 's nachts opstaat. Gepakt en wel moet je nog voor je ochtendhumeur aan vertrekken. Als je voor die tijd nog snel even je mail checkt, lees je dat Ryan Air zo vriendelijk was om je via die route, een uur geleden nog te informeren dat je vlucht een half uur éérder vertrekt. O ja, of je zo vriendelijk wil zijn je medepassagiers ook in te lichten. Nou weet je niet hoeveel mensen er in een 737 passen, maar het is duidelijk dat je daar geen tijd meer voor hebt. De vrouwelijke reisgenote die mee gaat (we gaan gewoon even van een positief scenario uit) reageert dit natuurlijk af op jou. Jij heb de tickets geboekt (en betaald) en nu kan zij zich niet meer opmaken… De kans op aankomst sex is verkeken nog voor je vertrekt. In de auto kan je dan uitgebreid je TomTom gaat zitten te vervloeken. Ryan Air vliegt op één of andere manier namelijk altijd vanaf plekken die niet op de kaart staan. Als je op het vliegveld aankomt, en dat is een behoorlijke als, moet je zonder genocide op de grondstewards te plegen je zelf letterlijk het vliegtuig in lullen. De minimale-aankomst-voor-incheck-tijd is dan namelijk al verstreken. Op het moment dat je het dan van de blauw-gele opvliegers van de parttime manisch depressieve grondstewardess heb weten te winnen, kan je hier niet van genieten. De volgende onrechtmatigheid doet zich namelijk al weer voor. Masochistisch als ze is, eist de discountcassière namelijk een additionele €30 per koffer. Aangezien je reisgenote zich niet meer kon opmaken, heeft ze haar beautycase op wielen ook meegenomen. Ondanks je eigen bescheiden weekendtas betekent dit nog eens een extra €90 per vlucht. Voor die extra €180 had je ook in 'die Luft Kraft eins', Hitlers privéjet van de Lufthansa heen en weer kunnen vliegen. Uit pure wanhoop leg je nog eens € 8 p/p. neer om in ieder geval met 'priority' te kunnen boarden. Deze boarding met voorrang levert een 2 minuten voorsprong op de bijstandmoeders die net zo bedrogen en ontgoocheld met hun beautycases al even in de startblokken staan. Als eerste mogen jij en je spontaan ongesteld geworden reisgenote de 737 bestormen. In de kombuis aangekomen negeer je de blauw-gele jaren zeventig look. Ook al suggereert die dat je op een foute porno-set bent beland en je zodadelijk gecast wordt voor een groepsorgie op hoogte. Na lang zoeken kom je erachter dat alle stoelen gemaakt zijn voor lilliputters en bestudeer je nog eens je ticket of je niet per ongeluk een 'aangepaste' reis geboekt hebt. Dit is niet het geval. Ryan Air gaat er namelijk vanuit dat een ieder die een vlucht boekt, zonder onzedelijke handelingen 3 uur lang opgevouwen om zijn medepassagiers heen kan hangen.
Als je dan, in mid-air, het toilet wilt moet bezoeken, om te ademen of de spermavlekken van de zedendelinquent geworden visboer naast je uit je trui te wassen, blijkt dat je moet betalen voor het toilet. Op zich verwonderd dat je natuurlijk niet meer, alleen realiseer je je nu wel waarom je net de head-purser om zijn toiletrol zag vechten met een medepassagier. Dit zou allemaal nog zonder een post traumatische stress stoornis te doorlopen zijn.., ware het niet dat het beleid van Ryan Air is dat het álle passagiers de komende twee week hun jingle in het hoofd hebben zitten. En daarom zetten ze zonder schroom om de 5 minuten de speakers vol aan.
Bij aankomst maakt het je niet meer uit dat je nog niet echt op je gekozen plek van bestemming bent aangekomen. Jingle murw en gejetleggt betaal je zwaar depressief voor de bus, trein of trekschuit. Om als een discountboeing-zombie een uur later aan te komen in Rome, of Parijs of...
Welbekeken is Ryan Air de maatschappij voor zij die chronisch hardnekkige heimwee hebben.., niemand uit het vliegtuig ziet namelijk uit naar de terugvlucht.
Bon voyage.
dinsdag 24 augustus 2010
Onze Pim.
vrijdag 30 juli 2010
Misdaden tegen de NSelijkheid...
'Uw kaartje!' bromt de norse conducteur me vrij luid en op weinig emphatische wijze wakker. De twee studentes, die er uit zien als of hun pappa's zeilkampen voor expats organiseren, doen geen moeite te verhullen dat ze me uitlachen. Ze doen beiden ongetwijfeld een rechtenstudie, alleen om lid te mogen zijn van één of ander studentencorps waar slechts kinderen van huisartsen en advocaten toegelaten worden. Nu ben ik me bewust van het feit dat ik misschien lichtelijk heb liggen snurken, terwijl ik wegdommelde in het oncomfortabele oranje gestoelte van de 2de klasse. Ik gun dus de beide PC-Hooftsnollen hun gegiechel.., voor nu tenminste.
's Ochtends vroeg heb ik sowieso niet de neiging op enigerlei wijze met wie dan ook te converseren. Ik troost me maar met de gedachte dat beide graftakken hun benen spreiden voor hete aardappelen als ochtend gymnastiek. Over 20 jaar zullen ze afgedankt worden door een orthodontist die hen verlaat voor een jonger, minder uitdijend model. Beide dames komen daarna toch niet meer aan de man, het weinig moois wat er nu aan zit is er dan al lang af geneukt en leren koken hebben ze tegen die tijd vast nog niet... Dus ja dames, geniet er maar even van.
'Uw vervoersbewijs!' God, hij staat er nog. De grote obees uitgevallen conducteur lijkt zijn zinnen rechtstreeks uit de NS-cursus bejegening te putten. Gelijktijdig zet hij zijn bevel non-verbaal kracht bij. Helaas resulteert dit in 120 kilo conducteur die een veel te dikke pens, in veel te strakke blouse, uit een veel te strak colbertje, mijn kant doet uit priemen. Ik weet dat de weersverwachting voor vandaag lekker warm is, maar dat is geen excuus om niet het onderste knoopje van je Melkert-uniform dicht te doen. Ik haat ochtenden. Ik haat ongefundeerde autoritaire wanen bij mensen. En ik haat te moeten praten als ik net wakker ben. Een gesprek op de vroege ochtend met de autoritaire, door pluis en haar ontsierde navel, is me dus iets te veel van het goede...
Bevangen door antipathie wil ik net aanstalten maken mijn kaartje te pakken, als de navel weer spreekt. Kennelijk gaat het meneer de banenpooler niet snel genoeg. De door een veel te dunne en enigszins vrouwelijke centuur omhoog gestuwde bieropslag, wordt nóg dichter mijn kant op gestuurd. Voordat ik mijn bek kan optrekken hervat de navelmonoloog: 'Meneer, ik heb niet de hele dag de tijd, uw vervoersbewijs.' Mijn neus en zijn navelpluis zijn nu ongeveer 20 centimeter van elkaar verwijderd. Als ik nu diep inadem kan ik zijn Jan Smit Hema ondergoed ruiken... De aller beste poging van mij om hem aardig van repliek te dienen, resulteert in: "Rustig aan en weg met die buik, her Bahnhof Sturmführer." Hoewel ik dit ongewild zelf best grappig vind, zijn de studentikoze huppelkutten tegenover mij nu ineens niet meer aan het lachen. Het haar en pluis dempen de echo die uit de enorme navel van onze gaatjesknippper had moeten weerklinken. Zijn dromen pianostemmer te worden kan deze conducteur mooi vergeten. Kennelijk heeft de beste man een gehoorbeschadiging want hij vraagt mij naar wat ik net zei. Hoewel ik mezelf vanochtend niet in deze coupé gehesen heb om vrienden te maken, bedien ik zijn wens met een luidere letterlijke herhaling: "Rustig aan en weg met die buik, her BAHNHOF STURMFÜHRER." Normaal gesproken ben ik nooit zo aardig 's ochtends vroeg. Nu het voor de tweede keer over mijn lippen komt, irriteer ik me aan mijn eigen reactie. Dit voedt weer de antipathie jegens de conducteur... De navel neemt abrupt afscheid van mijn neus als de conducteur twee stappen terug doet. Aangezien ik niet denk dat er nog iets moois tussen ons gaat bloeien, wacht ik niet op het volgende hoofdstuk bejegening. Onder de toevoeging: "Kaartje. Knippen." Houd ik mijn vorige week gekochte, automaat geprinte ticket omhoog. Een blik van ontgoocheling ontsiert het transpirerende gezicht van de knipveteraan. Ik zie hem balen van het feit dat hij mij geen boete kan geven. De beste man kijkt namelijk als een gynaecoloog die net te horen heeft gekregen Nina Brink te moeten ontvangen om inwendig te examineren.
Redelijk zelfvoldaan denk ik mijn antipathie wat los te kunnen laten... Helaas. Het gezicht van de conducteur begint ineens te stralen als een diabetische homo die rectaal zijn hypo stilt door het inbrengen van een lolly. Hier moet iets niet kloppen. 'Meneer, u krijgt van mij een boete!' De stem van de conducteur lijkt enigszins te trillen van vreugde. Nu weet ik zeker dat ik gisteravond mijn hoofd had moeten kaalscheren. De luiheid van de afgelopen 5 weken heeft mijn hoofd doen begroeien met een of andere EO-afzetting. Als persoonlijk assistent van Andries Knevel zie ik er klaarblijkelijk niet uit als of ik dadelijk iemand ga verdrinken in het passagiers toilet..., die wens borrelt nu echter wel sterk in me op.
Zonder dat de knipveteraan me nog de reden heeft meegedeeld van zijn acceptgirodrift, realiseer ik me waar hij op doelt. Ik trok vorige week uit luiigheid maar een kaartje zonder datum uit de automaat, ipv de juiste datum even op te zoeken. Met mijn slaapdronken hoofd heb ik deze vanochtend vergeten te stempelen. 'ID bewijs!' bromt de conducteur. Hij heeft me nog steeds niet officieel verteld waarvoor hij me wil bekeuren. Ik besluit hier en nu dat het tijd is mijn agressie-gen te doen ontwaken. Ik ga staan. Ik voeg hierbij op rustige en kalme wijze toe: "roep maar alvast versterking vriend". De EO-uitstraling heb ik kennelijk in de afdruk van stoel achter gelaten. De huppelkutjes en de rest van de coupé zijn stil. De conducteur trekt zich terug op het balkon. Hoewel ik in gedachten al bezig ben zijn hoofd tot pulp te slaan met een stoeptegel, besluit ik te wachten op de collega van de fluitfetisjist. Bovendien hebben ze in de trein geen stoeptegels voor handen, ik begrijp nu waarom. Ik beslis proactief het balkon, waar mijn conducteur zich nog steeds verschanst, te betreden zodra zijn versterking er is. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat dit ook een vrouw zou kunnen zijn. Naast de één meter 75, 120 kilo wegende navelventer, staat een NS smurfin. Één meter 50 hoog, één meter 30 breed, de uitstraling van een uitgewrongen Tena lady. Dit duo is duidelijk niet blij mij te zien. Terwijl de gevoelens geheel wederzijds zijn, valt de angstige blik in de ogen van de navelventer mij op. Op zijn gezicht zijn nog vaag enkele licht groen / gele vlekken te herkennen. Als of de beste man enkele weken geleden kennis heeft gemaakt met de airbag van zijn Fiat Cinquecento of..., een paar flinke vuisten... Het dringt plots tot me door dat dit waarschijnlijk zijn eerste dag terug op de trein is. Hoewel de gedachte me plaagt dat het terecht zou zijn als het meteen zijn laatste dag was, ebt alle weerstand bij me weg. Zonder dat ik een reden vraag, of deze krijg, over handig ik mijn rijbewijs...
De hele coupé haalt opgelucht adem. De studentes tegenover mij glimlachen, ongemakkelijk en gemaakt, als ik weer ga zitten. De vrouwelijke fluitfetisjist, nam het gesprek van haar collega over. Dit bevestigde mijn vermoedens... Ik krijg 'slechts' een ernstige waarschuwing van haar..., ook wel erg terecht natuurlijk.
Met de ontblote navel of het herstellende gelaat van de Bahnhof Sturmführer heb ik hierna geen oogcontact meer. Ik hoop dat hij in het kader van zijn reïntegratie nogmaals de cursus bejegening erbij pakt. En bij mezelf moet ik misschien ook maar eens te rade gaan, alvorens ik me uitgedaagd voel misdaden tegen de NSelijkheid te begaan.
's Ochtends vroeg heb ik sowieso niet de neiging op enigerlei wijze met wie dan ook te converseren. Ik troost me maar met de gedachte dat beide graftakken hun benen spreiden voor hete aardappelen als ochtend gymnastiek. Over 20 jaar zullen ze afgedankt worden door een orthodontist die hen verlaat voor een jonger, minder uitdijend model. Beide dames komen daarna toch niet meer aan de man, het weinig moois wat er nu aan zit is er dan al lang af geneukt en leren koken hebben ze tegen die tijd vast nog niet... Dus ja dames, geniet er maar even van.
'Uw vervoersbewijs!' God, hij staat er nog. De grote obees uitgevallen conducteur lijkt zijn zinnen rechtstreeks uit de NS-cursus bejegening te putten. Gelijktijdig zet hij zijn bevel non-verbaal kracht bij. Helaas resulteert dit in 120 kilo conducteur die een veel te dikke pens, in veel te strakke blouse, uit een veel te strak colbertje, mijn kant doet uit priemen. Ik weet dat de weersverwachting voor vandaag lekker warm is, maar dat is geen excuus om niet het onderste knoopje van je Melkert-uniform dicht te doen. Ik haat ochtenden. Ik haat ongefundeerde autoritaire wanen bij mensen. En ik haat te moeten praten als ik net wakker ben. Een gesprek op de vroege ochtend met de autoritaire, door pluis en haar ontsierde navel, is me dus iets te veel van het goede...
Bevangen door antipathie wil ik net aanstalten maken mijn kaartje te pakken, als de navel weer spreekt. Kennelijk gaat het meneer de banenpooler niet snel genoeg. De door een veel te dunne en enigszins vrouwelijke centuur omhoog gestuwde bieropslag, wordt nóg dichter mijn kant op gestuurd. Voordat ik mijn bek kan optrekken hervat de navelmonoloog: 'Meneer, ik heb niet de hele dag de tijd, uw vervoersbewijs.' Mijn neus en zijn navelpluis zijn nu ongeveer 20 centimeter van elkaar verwijderd. Als ik nu diep inadem kan ik zijn Jan Smit Hema ondergoed ruiken... De aller beste poging van mij om hem aardig van repliek te dienen, resulteert in: "Rustig aan en weg met die buik, her Bahnhof Sturmführer." Hoewel ik dit ongewild zelf best grappig vind, zijn de studentikoze huppelkutten tegenover mij nu ineens niet meer aan het lachen. Het haar en pluis dempen de echo die uit de enorme navel van onze gaatjesknippper had moeten weerklinken. Zijn dromen pianostemmer te worden kan deze conducteur mooi vergeten. Kennelijk heeft de beste man een gehoorbeschadiging want hij vraagt mij naar wat ik net zei. Hoewel ik mezelf vanochtend niet in deze coupé gehesen heb om vrienden te maken, bedien ik zijn wens met een luidere letterlijke herhaling: "Rustig aan en weg met die buik, her BAHNHOF STURMFÜHRER." Normaal gesproken ben ik nooit zo aardig 's ochtends vroeg. Nu het voor de tweede keer over mijn lippen komt, irriteer ik me aan mijn eigen reactie. Dit voedt weer de antipathie jegens de conducteur... De navel neemt abrupt afscheid van mijn neus als de conducteur twee stappen terug doet. Aangezien ik niet denk dat er nog iets moois tussen ons gaat bloeien, wacht ik niet op het volgende hoofdstuk bejegening. Onder de toevoeging: "Kaartje. Knippen." Houd ik mijn vorige week gekochte, automaat geprinte ticket omhoog. Een blik van ontgoocheling ontsiert het transpirerende gezicht van de knipveteraan. Ik zie hem balen van het feit dat hij mij geen boete kan geven. De beste man kijkt namelijk als een gynaecoloog die net te horen heeft gekregen Nina Brink te moeten ontvangen om inwendig te examineren.
Redelijk zelfvoldaan denk ik mijn antipathie wat los te kunnen laten... Helaas. Het gezicht van de conducteur begint ineens te stralen als een diabetische homo die rectaal zijn hypo stilt door het inbrengen van een lolly. Hier moet iets niet kloppen. 'Meneer, u krijgt van mij een boete!' De stem van de conducteur lijkt enigszins te trillen van vreugde. Nu weet ik zeker dat ik gisteravond mijn hoofd had moeten kaalscheren. De luiheid van de afgelopen 5 weken heeft mijn hoofd doen begroeien met een of andere EO-afzetting. Als persoonlijk assistent van Andries Knevel zie ik er klaarblijkelijk niet uit als of ik dadelijk iemand ga verdrinken in het passagiers toilet..., die wens borrelt nu echter wel sterk in me op.
Zonder dat de knipveteraan me nog de reden heeft meegedeeld van zijn acceptgirodrift, realiseer ik me waar hij op doelt. Ik trok vorige week uit luiigheid maar een kaartje zonder datum uit de automaat, ipv de juiste datum even op te zoeken. Met mijn slaapdronken hoofd heb ik deze vanochtend vergeten te stempelen. 'ID bewijs!' bromt de conducteur. Hij heeft me nog steeds niet officieel verteld waarvoor hij me wil bekeuren. Ik besluit hier en nu dat het tijd is mijn agressie-gen te doen ontwaken. Ik ga staan. Ik voeg hierbij op rustige en kalme wijze toe: "roep maar alvast versterking vriend". De EO-uitstraling heb ik kennelijk in de afdruk van stoel achter gelaten. De huppelkutjes en de rest van de coupé zijn stil. De conducteur trekt zich terug op het balkon. Hoewel ik in gedachten al bezig ben zijn hoofd tot pulp te slaan met een stoeptegel, besluit ik te wachten op de collega van de fluitfetisjist. Bovendien hebben ze in de trein geen stoeptegels voor handen, ik begrijp nu waarom. Ik beslis proactief het balkon, waar mijn conducteur zich nog steeds verschanst, te betreden zodra zijn versterking er is. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat dit ook een vrouw zou kunnen zijn. Naast de één meter 75, 120 kilo wegende navelventer, staat een NS smurfin. Één meter 50 hoog, één meter 30 breed, de uitstraling van een uitgewrongen Tena lady. Dit duo is duidelijk niet blij mij te zien. Terwijl de gevoelens geheel wederzijds zijn, valt de angstige blik in de ogen van de navelventer mij op. Op zijn gezicht zijn nog vaag enkele licht groen / gele vlekken te herkennen. Als of de beste man enkele weken geleden kennis heeft gemaakt met de airbag van zijn Fiat Cinquecento of..., een paar flinke vuisten... Het dringt plots tot me door dat dit waarschijnlijk zijn eerste dag terug op de trein is. Hoewel de gedachte me plaagt dat het terecht zou zijn als het meteen zijn laatste dag was, ebt alle weerstand bij me weg. Zonder dat ik een reden vraag, of deze krijg, over handig ik mijn rijbewijs...
De hele coupé haalt opgelucht adem. De studentes tegenover mij glimlachen, ongemakkelijk en gemaakt, als ik weer ga zitten. De vrouwelijke fluitfetisjist, nam het gesprek van haar collega over. Dit bevestigde mijn vermoedens... Ik krijg 'slechts' een ernstige waarschuwing van haar..., ook wel erg terecht natuurlijk.
Met de ontblote navel of het herstellende gelaat van de Bahnhof Sturmführer heb ik hierna geen oogcontact meer. Ik hoop dat hij in het kader van zijn reïntegratie nogmaals de cursus bejegening erbij pakt. En bij mezelf moet ik misschien ook maar eens te rade gaan, alvorens ik me uitgedaagd voel misdaden tegen de NSelijkheid te begaan.
donderdag 3 juni 2010
Ter Land, Rechtdoor Zee & in de Lucht...
Met 620.555 voorkeurstemmen in haar broekzak stak Rita Verdonk op 24 november 2006 Mark Rutte, die zijn melktanden nog aan het wisselen was, naar de troon. Vastgoedmagnaten gooiden hun colberts in de modderplas die de VVD heette, zodat Rita's mollige enkels geen gevaar liepen te gaan roesten.
Stiekem was Verdonk al aan het oefenen voor haar vaarbewijs, het leasecontract voor de 'Classic lady' had ze heimelijk al op zak.
Wat kon het haar nou schelen dat ze op 13 september 2007 uit de VVD fractie werd geknikkerd vanwege onbevredigbaar narcisme. Ze had namelijk al gezien hoe collega megalomaan, dhr. Wilders, in november 2006 het pluche besteeg. Wilders, even eens afkomstig uit de uiterst rechtse catacomben van de VVD, had zich daarvoor, net als Rita, vast geklampt aan de zetel die hij voorheen namens zijn voormalige partij mocht warm houden. Ook al waren beide politici verkozen om het programma van de Volkspartij voor de Vrijheid en Democratie handen en voeten te geven, niemand riep dat hun hang naar politieke zelfbevrediging onconstitutioneel was. Ongestoord konden beiden op hun opportunistische zitvlees het moment afwachten dat hun ideeën voldoende zouden hebben wortel geschoten.
Zowel Wilders als Verdonk moeten hebben geweten dat de vacht die ze wilden verkopen, van de beer kwam die prinses Maxima op 24 september 2007 per abuis afschoot. 'De Nederlander bestaat niet', zei ze in een wonderbaarlijk goed onderbouwd betoog voor de Wetenschappelijke Raad Regeringsbeleid (WRR). Haar toespraak onderstreepte het advies van de WRR om te kijken naar wat de Nederlanders onderling met elkaar verbind, in plaats van te zoeken naar de kwijtgeraakte 'Nederlandse Mentaliteit'. Waar het volk normaliter wakker geschud diende te worden na de spreekbeurten van Willem Alexander over natte voeten, ontstond nu consternatie alom. Hoe durfde de wonderlijk snel genaturaliseerde Maxima, te beweren dat de Nederlander identiteitloos is? Alle actualiteiten programma's schonken er die dag aandacht aan.
Het geweeklaag dat in de media ontstond overstemde, de ongetwijfeld positief bedoelde, feedback die Maxima aan het WRR-rapport had willen meegeven. Het was voor de populistische geest van beide politici, de routeplanner richting grootsheid in hun waan. Als goed bedoelde vraagtekens over de identiteit van het polonaise proletariaat al voor zo veel ophef zorgen, dan kan daar ook eenvoudig iets tegenover gezet worden.
Geïnspireerd door de moord op Van Gogh, de mogelijkheid tot machtsuitoefening van de Israëli en de simpele visie van het Amerikaans neoconservatisme, bereikte Wilders nu zijn ultieme natte droom.
Hij zou 'de Nederlander' creëren, geboetseerd uit nostalgische fantasie, gestoeld op angst en op smaak gebracht met zijn persoonlijke voorkeuren. Kamp Zeist gaf hem de mogelijkheid zijn plannen te blauwdrukken en zijn podium te veroveren.
Eerst moest het beeld van de Nederlander ingevoerd worden en beklinken bij, ons, het stemvee. Gesteund door zo'n beetje elke politieke partij werd zijn visie van de Nederlander geadopteerd. Zo was Nederland plotsklaps ontsproten aan Joods / Christelijke en homovriendelijke tradities.
Toegegeven dat in de Nederlandse entertainment industrie en wetgeving redelijk blijk gegeven wordt van homo tolerantie, is de realiteit van alle dag toch net iets anders. Menig coming-out gaat niet gepaard met een groot schuurfeest, gezellige borrels en trotse ouders. Ook de opvatting van de jeugd over homoseksualiteit, allochtoon of autochtoon, is niet bepaald positief te noemen. Laat staan dat er vanuit de traditioneel christelijke hoek positief gereageerd word op de Sodomerianen.
Dat het beeld van de Joods / Christelijke traditie een uit de lucht gegrepen houvast is, blijkt te meer uit het feit dat de ontzuiling de leegloop uit de kerk van Christus tot een marathon had verheven. In 2008 ging nog maar 13% van de jongeren en 34% van de 75+'ers regelmatig naar de kerk. Een daling die in de jaren 60 was ingezet en als maar harder lijkt door te lopen. Ook het moskee bezoek blijkt overigens drastisch terug te lopen. Christelijke tradities, zonder commerciële inslag zijn er eigenlijk niet meer. Het besef waarom we, bijvoorbeeld met Pinksteren, vrij zijn komt dan ook dikwijls niet verder dan de mogelijkheid te hebben naar Pinkpop te gaan, of de plaatselijke meubelboulevard te bezoeken.
Het diep gewortelde collectieve schuldgevoel over de, met Nederlandse hulp, soepel lopende Jodenrazzia's in de tweede wereld oorlog, doet niets af aan het feit dat antisemitisme in de lage landen al veel ouder is. De joden kregen in 1347 al de schuld van de pest. Ook voor Maarten Luther, de maarschalk van de Nederlands Protestantse kerk, waren ze een geliefde zondebok, maar goed Luther was dan ook een Duitser. Dat de Katholieke Kerk nooit een groot fan is geweest van het Volk van Sem is ook geen groot geheim. In ieder geval lopen er anno 2010 nog maar zo'n 40.000 Joden rond in het Nederlandse laag gebergte.
De kans dat je op een Koosjer ontblootte penis stuit wanneer je in Nederland iemand willekeurig zijn broek van zijn lichaam rukt, is dus sinds 1939 uiterst klein. De kans dat deze penis daarna liefde vol bevredigd wordt door een man die het Avé Maria neuriet nog kleiner, niet in de laatste plaats om de plek die homo's ook in de joodse gemeenschap op de maatschappelijke ladder bekleden.
Toch weet Wilders dit beeld uit te bouwen tot een maatschappelijk geaccepteerde waarheid. De door Wilders bij elkaar gefantaseerde Nederlander moet alleen nog onder vuur komen te liggen. Als Nederland niet bedreigd wordt, zal zij niet verenigbaar zijn. Als een volleerd neoconservatist naar Amerikaans model, hanteert zijn PVV deze paradox. Wilders heeft al lang een sollicitant aangenomen voor deze rol. De Islam. De media en massa fora zijn dol op jallaba's in de woestijn, ze smullen van de AK47 en zijn gebiologeerd door het Allahuh Akbar. Het internationaal terrorisme vervuld een grotere rol in zijn strategie dan alle enthousiaste vrijwillige flyeraars bij elkaar. Niet in de laatste plaats vanwege het gebrek aan gewapend fundamentalisme op eigen bodem. Dat de ribben van dit script te tellen zijn, dhr. Wilders eigenlijk niet boeit, blijkt wel uit het feit dat niet Mohammed B, maar rapper Salah Edin per ongeluk het boegbeeld van zijn Fitna wordt.
Ondertussen weet Verdonk de angst in de onderbuik van de bange Nederlander niet te mobiliseren. Gebrek aan intellect en politiek inzicht doen het schip de 'Classic Lady' vastlopen op de zandbanken bij de Amsterdam Passenger Terminal. De 620.555 voorkeurstemmen van weleer sijpelen uit het lek geslagen schip waar Verdonk, als een echte kapitein mee ten onder lijkt te gaan. Ze wil Nederland aan de Nederlander terug geven, maar loopt steeds enkele stappen achter bij collega megalomaan Wilders.
Waar Verdonk dacht op een Jip&Janneke toon alle immigranten te kunnen slachtofferen, weet Wilders een veel krachtigere specifieke angst te visualiseren. Zijn tsunami van de islamisering wint het van de TROTS-beweging, simpel weg omdat hij meer drama weet te genereren. Ook maakt Wilders zich niet druk om nuances, de pensioen leeftijd, dierenwelzijn, en belastingdruk zijn allemaal terug te leiden naar de Islam. Verdonk struikelt en valt constant over haar onnatuurlijk geforceerde façade van een bredere visie. Ze loopt niet voor niets dan ook toepasselijk de helft van de tijd op krukken. De dure spindoctors en Amerikaanse campagne technieken kunnen dan ook niet op tegen haar gebrekkige huishoudboekje, ruziënde ex-discipelen en slecht gearticuleerde oneliners.Verdonk heeft dan ook niet het niveau van de Hilbrand Nawijnen en de Herman Heinzbroeken kunnen ontstijgen. Ze kan hoogstens hopen, na de verkiezingen, met de laatst genoemden plaats te mogen nemen in de jury van 'ter Land, Rechtdoor Zee & in de Lucht'.
Waar Wilders tot dusver met kinderlijke eenvoud alles wat hij als Nederlands presenteerde wist op te hemelen. Lukte het hem, met iets meer weerstand, alles wat door hem als islamitisch word bestempeld te demoniseren. Simpel weg door iedere aanval op zijn waarheid als demoniserend te bestempelen. Dat de retoriek waarmee hij dit bewerkstelligde geen daadkracht portretteert, maar eerder een ADHD manier van achterover hangen, lijkt niet door te dringen tot Henk en Ingrid. Als een moderne Goebbels met een zachte G ontweek hij elk debat door Excessen en problemen in de samenleving aan de Islam op te hangen. Het apparaat van de voltallige media bediende hem vervolgens op zijn wenken in de verslaglegging van stamelende politieke tegenstanders. De angst om af te doen op de schrikbeelden, is groot. De PVV weet aanvallen lang te pareren door het, door de VVD, geschetste beeld van linkse boomknuffelaar uit te buiten. Verdonk, binnen de VVD groot geworden door deze stereotypering, weet hier ironisch genoeg niet adequaat op in te spelen.
In het kielzog van de VOC mentaliteit van Balkenende slaat Wilders, uitgedost als Michel de Ruyter, de laatste meters van zijn route naar totale polarisatie in. De apathische opstelling in Almere en Den Haag. Een falende economie. Gepaard met een ernstig te kort aan boze moslims die ageren op de kopvoddentax, stadscommando's of dreiging van verbrijzelde knieschijven, dwingen hem tot deze kleine omweg. Om daadwerkelijk zetels te vullen met haatzaaiende jaknikkende bilspleten, moet Wilders nu over komen als een mogelijke coalitie partner. De crisis en moslim-kalmte hadden hem geen stemmen gekost als hij ook maar één hallal etende landgenoot had weten te verleiden tot een grote stommiteit. Wilders vervangt in de aanloop naar de verkiezingen de Islam voor Immigratie. Zijn oneliners vervormd hij tot persoonlijke aanvallen in het debat. En waar Verdonk de ziekenboeg moest bezoeken vanwege haar automutilerende populisme, graait Wilders naar de goedkope prijzen kast met zijn schaamteloze Michel de Ruyter imago.
Rutte, inmiddels met Prodent smile, is niet vergeten waar Wilders zijn wortels geschoten heeft. Hij gaat openlijk in op het verdekt polariserende geflirt. Desi Bouterse, strafzaak of niet, wint de verkiezingen in Suriname. Maar Nederland verheft zichzelf tot ware bananenrepubliek door op 9 juni 2010 met Volendamse gastvrijheid de deuren wijd open te zetten voor onze eigen strafzaak politicus. Onthoud die datum, voor als men later vraagt waar het allemaal echt mis ging met de intergratie...
The Dilettant
vrijdag 28 mei 2010
De schreeuwende Maatschappij
Op 4 mei, 1 minuut over 8, ging mijn telefoon. Ik nam grappende op: 'Sshht.., je bent te vroeg.' De vriend aan de andere kant van de lijn reageerde hier niet op, maar banjerde er overheen: "Lul, waar ben je? zet je t.v. aan."
Aangezien dociliteit niet in mijn aard ligt, duurde het even voordat ik hier gehoor aan wist te geven. Ik schakel pas in op het moment dat Beatrix, enigzins ongemakkelijk, alweer op de dam stond te grijnzen. Hoogst waarschijnlijk bedenkt ze zich dat ze, voor het eerst sinds lange tijd, zich door dit akkefietje heeft laten leiden door een mannenhand, en dan ook nog één die niet trilt. De (af)voerende hand op de erogene zone tussen de koninklijke schouderbladen is zo te zien afdoende om haar grip op de kroon nog een paar jaar te sterken. Het was in ieder geval niet genoeg om haar het Wilhelmus te doen vergeten. Als een volleerde profvoetballer karaoket ze het Volkslied dapper mee.
Op zich bizar, je zou toch zeggen dat we als maatschappij inmiddels wel gewend zijn aan zinloos geschreeuw. Op Politiek 24, 't journaal, op internet en in de krant worden we er dagelijks mee geconfronteerd.
-Kopvoddentax
-KutMarokkaan
-Straatterrorist
-Crisis
Schreeuwen is normaal geworden. Sterker nog het is nu de norm. Op één of andere manier zijn we van At your service afgedwaald naar Kutmarokkaan en van kutmarokkaan naar Islamproblematiek. De heren politici hoeven alleen maar over onze grootste angsten te fantaseren om deze vervolgens kort en krachtig gearticuleerd over hun stembanden te forceren. Een luidkeels onhaalbare oplossing voor een muggenprobleem later, en presto!: Een woedende, dronken olifant, die klaar lijkt te staan om een ieders porseleinkast te bestormen.
De los gebarsten verkiezingsstrijd zorgt voor meer diversiteit in het geschreeuw, maar niet voor een afname van het volume. Integendeel. Spindoctoren (al dan niet geremd door minnaressen), opzoek naar de sterkste megafoon, voorzien de Cue Cards van hun lijsttrekkers met dikkere letters en extra uitroeptekens. Naarstig opzoek naar wat ze moeten roepen en vooral niet te zeggen wat ze echt denken te gaan doen.
Wij, het volk, surfen en zappen vrolijk verder.., op zoek naar het geschreeuw dat onze trilharen het meest kan behagen. We versterken dit op twitter, verjaardagfeestjes en huizelijke kring. Nadenken doen de over elkaar heen vallende journalisten op t.v., de radio en internet wel voor ons. Diepte artikelen vind je in de playboy, niet in de groeiende bult met glossies. Alles boven de 250 woorden is te lang om onze aandacht vast te kunnen houden. Bovendien, wie kan zich nog concentreren op het lezen met al dat geschreeuw?
Schreeuwen werkt besmettelijk, de ene schreeuw lokt de andere uit. Schreeuwen lucht op. Het word alleen wel naar als er tégen je geschreeuwd word. Het is naar als je je in de hoek gezet voelt door superlatieven. Het gaat al vrij snel knagen als je je niet kan verdedigen tegen een stroom krachttermen en 'onwaarheden' die als maar luider lijken te worden. Maar het wordt rond uit beangstigend als zomaar iedereen tegen je kan gaan lopen schreeuwen.., onverwachts en uit het niets. Ook al is het maar 1 man, en niet een hele (tweede) kamer vol stemverkrachters.
Op YouTube kom ik, nog tijdens de telefonische doomscenario uitwisseling, al de beelden van de Dam tegen. Los van de constantering dat de NOS zelfs bij een live verslag trager is dan concurrerende media, is het tekenend dat de massa hysterie van het Nederlands vlakgebergte zo snel op een puntCOMsite staat.
Gelukkig bleek ook hier de harde schreeuwer gewoon weer een grote idioot.
Een goed bewijs dat zelfs de grootste idioot veel impact kan hebben, paniek kan zaaien, pijn kan veroorzaken en van alles kapot kan maken, door simpelweg hard te schreeuwen.
The Dilettant
Aangezien dociliteit niet in mijn aard ligt, duurde het even voordat ik hier gehoor aan wist te geven. Ik schakel pas in op het moment dat Beatrix, enigzins ongemakkelijk, alweer op de dam stond te grijnzen. Hoogst waarschijnlijk bedenkt ze zich dat ze, voor het eerst sinds lange tijd, zich door dit akkefietje heeft laten leiden door een mannenhand, en dan ook nog één die niet trilt. De (af)voerende hand op de erogene zone tussen de koninklijke schouderbladen is zo te zien afdoende om haar grip op de kroon nog een paar jaar te sterken. Het was in ieder geval niet genoeg om haar het Wilhelmus te doen vergeten. Als een volleerde profvoetballer karaoket ze het Volkslied dapper mee.
Op zich bizar, je zou toch zeggen dat we als maatschappij inmiddels wel gewend zijn aan zinloos geschreeuw. Op Politiek 24, 't journaal, op internet en in de krant worden we er dagelijks mee geconfronteerd.
-Kopvoddentax
-KutMarokkaan
-Straatterrorist
-Crisis
Schreeuwen is normaal geworden. Sterker nog het is nu de norm. Op één of andere manier zijn we van At your service afgedwaald naar Kutmarokkaan en van kutmarokkaan naar Islamproblematiek. De heren politici hoeven alleen maar over onze grootste angsten te fantaseren om deze vervolgens kort en krachtig gearticuleerd over hun stembanden te forceren. Een luidkeels onhaalbare oplossing voor een muggenprobleem later, en presto!: Een woedende, dronken olifant, die klaar lijkt te staan om een ieders porseleinkast te bestormen.
De los gebarsten verkiezingsstrijd zorgt voor meer diversiteit in het geschreeuw, maar niet voor een afname van het volume. Integendeel. Spindoctoren (al dan niet geremd door minnaressen), opzoek naar de sterkste megafoon, voorzien de Cue Cards van hun lijsttrekkers met dikkere letters en extra uitroeptekens. Naarstig opzoek naar wat ze moeten roepen en vooral niet te zeggen wat ze echt denken te gaan doen.
Wij, het volk, surfen en zappen vrolijk verder.., op zoek naar het geschreeuw dat onze trilharen het meest kan behagen. We versterken dit op twitter, verjaardagfeestjes en huizelijke kring. Nadenken doen de over elkaar heen vallende journalisten op t.v., de radio en internet wel voor ons. Diepte artikelen vind je in de playboy, niet in de groeiende bult met glossies. Alles boven de 250 woorden is te lang om onze aandacht vast te kunnen houden. Bovendien, wie kan zich nog concentreren op het lezen met al dat geschreeuw?
Schreeuwen werkt besmettelijk, de ene schreeuw lokt de andere uit. Schreeuwen lucht op. Het word alleen wel naar als er tégen je geschreeuwd word. Het is naar als je je in de hoek gezet voelt door superlatieven. Het gaat al vrij snel knagen als je je niet kan verdedigen tegen een stroom krachttermen en 'onwaarheden' die als maar luider lijken te worden. Maar het wordt rond uit beangstigend als zomaar iedereen tegen je kan gaan lopen schreeuwen.., onverwachts en uit het niets. Ook al is het maar 1 man, en niet een hele (tweede) kamer vol stemverkrachters.
Op YouTube kom ik, nog tijdens de telefonische doomscenario uitwisseling, al de beelden van de Dam tegen. Los van de constantering dat de NOS zelfs bij een live verslag trager is dan concurrerende media, is het tekenend dat de massa hysterie van het Nederlands vlakgebergte zo snel op een puntCOMsite staat.
Gelukkig bleek ook hier de harde schreeuwer gewoon weer een grote idioot.
Een goed bewijs dat zelfs de grootste idioot veel impact kan hebben, paniek kan zaaien, pijn kan veroorzaken en van alles kapot kan maken, door simpelweg hard te schreeuwen.
The Dilettant
dinsdag 6 april 2010
Virtuele stalkers.
Uit pure nieuwsgierigheid heb ik me enkele maanden geleden voor de grap op twitter begeven. Overtuigd van het feit dat twitteren gewoon een vorm van narcistische zelfbevrediging zou zijn, had ik niet gedacht dat hierin enig gevaar van verslaving voor mij zou zitten. Welke meerwaarde zou de microblog (maximaal 140 tekens per 'tweet') nou helemaal kunnen hebben? Nou.., de meerwaarde is echt nul komma nul, tenzij je de juiste mensen volgt. Het is namelijk best leuk om bepaalde politici, journalisten en opiniemakers te volgen op twitter. De zaak eens van meerdere kanten links of rechts belicht zien, kan interessant zijn.
Los van de Arend Jan Boekestijnen en Femke Halsema's, bevinden zich natuurlijk hoofdzakelijk minder prominente figuren in deze virtuele wereld. Maar dat maakt niemand minder interessant. De kunst ligt in het onderzoeken en onderscheid maken tussen de 'tweeps' die meer te melden hebben dan alleen de uitslag van hun SOA-test of de diarree van hun poedel. Persoonlijk hoef ik het dan niet eens te zijn met geformuleerde standpunten of levensovertuigingen, om op de geposte input te ageren of deze te waarderen. Uiteraard werkt bekrachtiging van anderen op jouw mening altijd potentie verhogend. Een tegenwerping hoeft echter geen zaaddodend effect te hebben, zolang deze maar goed verpakt, gefundeerd en terecht is. Het maakt dan niet uit of men tweet over actualiteiten, politiek of persoonlijke frustraties...
Een groep deelnemers van de virtuele twittersamenleving heeft dit principe echter nog niet helemaal door.
Het zal niemand verbazen dat het in dit geval hoofdzakelijk om de twitterende aanhang van de PVV gaat. Eerlijkheidshalve moet ik wel vermelden dat het niet alleen om PVV aanhang gaat, ook andere rechts rabiate keuvelaars, TROTS-aanhangers en stamkroegracisten doen wel eens mee. Daar waar ik dus de afkorting PVV gebruik, staat het u vrij om deze te vervangen met elke willekeurige racistische / fascistoïde organisatie of persoon. Om veel belovende verse tweeps niet te ontmoedigen door een eerste hardhandige confrontatie met deze lieden, alhier een handvest voor herkenning van deze aanhang:
De volgende 10 hoofdcategorieën agressie repressie kunt u tegen komen onder eerder genoemde aanhang, veelal laat gedrag zich niet door 1 categorie vangen en loopt dit in elkaar over:
* De anonieme PVV’er
(zeer veel voorkomend)
Zeer begrijpelijk tweeten de meeste Pvv’ers die u zult tegenkomen in uw timeline onder een alias, zou ik ook doen als ik wist dat ik standpunten in nam waarvoor een ieder ander weldenkend mens zich zou schamen.
* De mode PVV’er
(verbazingwekkend veel voorkomend)
De mode PVV’er is er eentje die, de schaarse, positieve punten van de PVV in kaart probeert te brengen. Dit op zich is een hele prestatie. Over het algemeen is dit niet de virtuele stalker die u zal belagen, uitzonderingen daar gelaten. Op het moment dat er niets positiefs te melden valt, en het gebeurt niet zo vaak dat Hero Brinkman een dag lang niemand op zijn bek slaat, hoort u deze twitteraar niet.
* De speur PVV’er
(veel voorkomend )
De speur PVV'er lijkt een dagtaak te hebben om tot aan de uithoeken van het internet op zoek te gaan naar incidenten, ongelukken en misstanden waarin moslims iets of iemand stuk maken, christenen onderdrukt worden of joden hinder ondervinden. Of er nu iets gebeurd in A’dam of een buitenwijk van Dar es Salaam, zij vinden het en wenden het aan om een, totaal ongerelateerd punt, te bewijzen.
* De stiekeme PVV’er
(zeer veel voorkomend)
De stiekeme PVV’er komt wel voor zijn eigen politieke geaardheid uit maar neemt u, achter uw rug om, op de hak. Dikwijls bent u onderwerp van gesprek zonder dat dit direct opvalt. Uw gebruikers naam valt wel in zijn tweets, maar er wordt per abuis consequent geen @ voor geplaatst. Of uw gebruikers naam wordt constant domweg verkeerd geschreven. Op zich heeft u hier geen last van, maar achterbaks is het natuurlijk wel.
* De drop megalomaan
(zeldzaam, voorbeeld: @geertwilderspvv)
De drop megalomaan is te herkennen aan het feit dat hij zelf (nauwelijks) iemand volgt. In die zin heeft ook niemand last van hem, je hoeft hem namelijk niet te volgen. Doe je dit wel, dan krijg je oneliners en halve waarheden voorgeschoteld, afgewisseld met geneuzel en leugens. Jammere is dat hij ook niet openstaat voor commentaar of reacties.
* De KAPITALE PVV’er
(veel voorkomend, voorbeelden niet nodig)
De kapitale PVV’er duikt plotsklaps op in uw timeline om u in hoofdletters uit te leggen dat U NIET GOED BIJ UW HOOFD BENT, meestal omdat u een kritische noot heet laten vallen over de PVV, extreemrechts of andere politieke zaken. De kapitale PVV is geen bekende van u en zal zich dikwijls daarna weer afsluiten voor commentaar.
* De Gilles de la Tourette PVV’er
(veel voorkomend, voorbeelden niet nodig)
De Gilles de la Tourette PVV’er is vaak ook geen volgeling van je, maar duikt toch zou nu en dan op in je @box om je enkele en alleen verwensingen naar je hoofd te slingeren, omdat je kennelijk iets verkeerd hebt gezegd. Vaak heeft deze aanhanger van de partij van de vrijheid een creatieve inborst. Hij knipt, plakt en voegt naar hartelust toe in je tweets en zet deze dan in jouw naam met een handig RT’je er voor weer op het net. Wel jammer dat de strekking van je opvattingen dan nét weer even anders is.
* De dreig PVV’er
(iets zeldzamer, maar wel te vinden, voorbeeld: @herobrinkman)
De dreig PVV doet het zelfde als de Gilles de la Tourette PVV’er maar voegt graag toe dat hij of iemand jouw eigenlijk iets zou moeten aandoen. In feite willen ze graag ervaring op doen alvorens ze gaan solliciteren als stadscommando. Niks van aantrekken, als alle dreigingen van deze persoon uitgevoerd zouden moeten worden heeft hij er inderdaad een gesubsidieerde baan voor nodig… zover is het nog lang niet. Het I.Q. van deze PVV’er is vaak niet al te best, dus gebruik geen al te grote woorden.
* De ontken PVV’er
(veel voorkomend)
De ontken PVV’er heeft een simpele visie op de Nederlandse politiek. Er valt namelijk niets aan te merken op zijn partij, alle boze dingen die er gezegd worden kloppen. Geert Wilders ís de nieuwe Messias, de PVV geen one-issue partij en problemen zijn er niet. Om dit te onderbouwen haalt hij her- en der oplossingen en begrotingen van andere clubs aan en smijt hij je daarmee graag om de oren.
* De internationale PVV aanhanger
(belachelijk veel voorkomend, voorbeeld @inhuggermugger)
Voor hen die in het Engels tweeten en contact onderhouden met wereldvreemde homofobe ultraorthodoxe Islam vrezende chauvinistische Amerikanen… met deze mensen valt niet te praten.
God heeft hen Geert Wilders namelijk tot kruisvaarder tegen het kwaad gegeven, Pim Fortuyn is omgekomen door een bermbom en zonder PVV was Nederland / Europa een soort van Sodom & Gomorra… tja… als de feiten zo geïnterpreteerd worden. Laat ik zeggen dat dit de discussie enigszins doodslaat.
Het moge duidelijk zijn dat ik het niet erg op heb met de aanhang van de PVV, en hun gelijken, en dat dit waarschijnlijk geheel wederzijds is. Het feit dat ik door bovengenoemde lieden geblokkeerd of gestalked word zegt natuurlijk veel. De kans is vrij groot dat u veel rechtser bent ingesteld dan ik dat ben…, mijn ervaringen op twitter hoeven dan ook niet de uwe te zijn. Ik wil zelfs nog wel een stap verder gaan en de potentiële PVV stemmer alvast veel plezier op twitter toe te wensen, in de hoop dat hij zich niet laat meeslepen door zijn geestesverwanten. Als u nu een bevredigend sociaal leven heeft, of deze op termijn ambieert, raad ik u i.i.g. volledig af ooit met deze twitterlariekoek te beginnen.
Hoe dan ook, veel plezier en rustig aan.., ook op twitter
twexit!
Abonneren op:
Posts (Atom)