Op 4 mei, 1 minuut over 8, ging mijn telefoon. Ik nam grappende op: 'Sshht.., je bent te vroeg.' De vriend aan de andere kant van de lijn reageerde hier niet op, maar banjerde er overheen: "Lul, waar ben je? zet je t.v. aan."
Aangezien dociliteit niet in mijn aard ligt, duurde het even voordat ik hier gehoor aan wist te geven. Ik schakel pas in op het moment dat Beatrix, enigzins ongemakkelijk, alweer op de dam stond te grijnzen. Hoogst waarschijnlijk bedenkt ze zich dat ze, voor het eerst sinds lange tijd, zich door dit akkefietje heeft laten leiden door een mannenhand, en dan ook nog één die niet trilt. De (af)voerende hand op de erogene zone tussen de koninklijke schouderbladen is zo te zien afdoende om haar grip op de kroon nog een paar jaar te sterken. Het was in ieder geval niet genoeg om haar het Wilhelmus te doen vergeten. Als een volleerde profvoetballer karaoket ze het Volkslied dapper mee.
Op zich bizar, je zou toch zeggen dat we als maatschappij inmiddels wel gewend zijn aan zinloos geschreeuw. Op Politiek 24, 't journaal, op internet en in de krant worden we er dagelijks mee geconfronteerd.
-Kopvoddentax
-KutMarokkaan
-Straatterrorist
-Crisis
Schreeuwen is normaal geworden. Sterker nog het is nu de norm. Op één of andere manier zijn we van At your service afgedwaald naar Kutmarokkaan en van kutmarokkaan naar Islamproblematiek. De heren politici hoeven alleen maar over onze grootste angsten te fantaseren om deze vervolgens kort en krachtig gearticuleerd over hun stembanden te forceren. Een luidkeels onhaalbare oplossing voor een muggenprobleem later, en presto!: Een woedende, dronken olifant, die klaar lijkt te staan om een ieders porseleinkast te bestormen.
De los gebarsten verkiezingsstrijd zorgt voor meer diversiteit in het geschreeuw, maar niet voor een afname van het volume. Integendeel. Spindoctoren (al dan niet geremd door minnaressen), opzoek naar de sterkste megafoon, voorzien de Cue Cards van hun lijsttrekkers met dikkere letters en extra uitroeptekens. Naarstig opzoek naar wat ze moeten roepen en vooral niet te zeggen wat ze echt denken te gaan doen.
Wij, het volk, surfen en zappen vrolijk verder.., op zoek naar het geschreeuw dat onze trilharen het meest kan behagen. We versterken dit op twitter, verjaardagfeestjes en huizelijke kring. Nadenken doen de over elkaar heen vallende journalisten op t.v., de radio en internet wel voor ons. Diepte artikelen vind je in de playboy, niet in de groeiende bult met glossies. Alles boven de 250 woorden is te lang om onze aandacht vast te kunnen houden. Bovendien, wie kan zich nog concentreren op het lezen met al dat geschreeuw?
Schreeuwen werkt besmettelijk, de ene schreeuw lokt de andere uit. Schreeuwen lucht op. Het word alleen wel naar als er tégen je geschreeuwd word. Het is naar als je je in de hoek gezet voelt door superlatieven. Het gaat al vrij snel knagen als je je niet kan verdedigen tegen een stroom krachttermen en 'onwaarheden' die als maar luider lijken te worden. Maar het wordt rond uit beangstigend als zomaar iedereen tegen je kan gaan lopen schreeuwen.., onverwachts en uit het niets. Ook al is het maar 1 man, en niet een hele (tweede) kamer vol stemverkrachters.
Op YouTube kom ik, nog tijdens de telefonische doomscenario uitwisseling, al de beelden van de Dam tegen. Los van de constantering dat de NOS zelfs bij een live verslag trager is dan concurrerende media, is het tekenend dat de massa hysterie van het Nederlands vlakgebergte zo snel op een puntCOMsite staat.
Gelukkig bleek ook hier de harde schreeuwer gewoon weer een grote idioot.
Een goed bewijs dat zelfs de grootste idioot veel impact kan hebben, paniek kan zaaien, pijn kan veroorzaken en van alles kapot kan maken, door simpelweg hard te schreeuwen.
The Dilettant
