Het moge duidelijk zijn dat dertig worden echt de absolute top van zwaar a-rilekse kut is.
De dagen gaan langzaam, de tijd gaat snel. Puisterige pubers gaan je u noemen en je voltallige vrienden kring verzuipt in hypotheekschuld, Pampers en relatieproblematiek. 50’ers die jezelf altijd aansprak met u, staan er plots op dat je ze tutoyeert. Hetgeen toch een beetje een graadmeter is voor de afstand van de Dood tot aan je rijtjeshuisdeurpost, magere Hein is kennelijk al halverwege de oprit. Op lees afstand van het bordje, pas op voor de hond, ter hoogte van de boom in de tuin.
Mede dertigers willen langs komen om even koffie te drinken en voor gelogen te worden over de genialiteit van hun foei lelijke en hondsirritante kinderen. Gesprekken gaan hoofdzakelijk over Dora&Diego, de dagelijkse rompslomp van RTLboulevard en werk. Diepgang word vaak verward met het vervallen in oneliners over sociale problematiek, gevormd door de oogkleppen van het dertigerhokjes bestaan. De flexibele kijk naar de wereld om ons heen is verdwenen, we hebben alles inmiddels wel een beetje door denken we. Tsunami’s en hongersnoden komen dagelijks voorbij op de ontbijt tv. Schokerend zijn alleen nog de celebraties zonder make-up, een familie drama in de buurt of de dood van iemand die te vaak op televisie kwam. Nadenken vereist rust, en rust nemen we in de vorm van een agendatechnisch ingepaste borrel met andere oogklepdragende, vastgeroeste, toekomstige burn-out lotgenoten. Als we pech hebben gebeurd dit één keer in de maand, als opa&oma oppassen, met collega loonslaven die we overdag ook al zien. Per definitie voegen deze gesprekken dus weinig nieuwe inzichten toe. Seks verwordt tot een plichtmatige wederzijdse onbevredigende masturbatoire routine, die we dragelijk maken met fantasieën over anderen.
Dertigers zonder zeurende, geldslurpende, grijs makende toekomstige ex-wederhelften en/of spuuglelijke poepluiers, hebben zo mogelijk nog grotere oogkleppen. Het ontbreken van de brood nodige corrigerende tik van een partner, doet ons veranderen in narcistische consumptiemachines. Elke lonkende twintiger denken we in bed te kunnen krijgen en de grote van de auto compenseert de leegte in huis. Wat zwart is wordt zwarter en wat wit is word witter. Gebrek aan uitdaging voed onze denkbeelden en het nieuws en journaal vormen ons eenzijdig dieet.
Omdat ik onregelmatig werk, eet, drink en slaap heb ik weinig last van een gevoel van ritme. Wel van makkelijk klevende kilo’s, dikke wallen en een enorm ochtendhumeur, typerend voor de dertiger. Los van dit gebrek aan regelmatig ben ik net als mijn meeste leeftijdsgenoten en onwillende loonslaaf. Met grote tegen zin ontworstel ik me aan de terreur van mijn snooze-alarm om dagelijks mijn centjes te verdienen. Alleen mijn snooze ontsteekt vaak pas in openlijke geweldpleging rond 14.00 uur ’s middags. Dertigers zonder snooze hebben een jengelend kind dat ze om half 7 ’s ochtend standaard wakker mept met een warme vol geplaste onderbroek. Das lastiger om door heen te snoezen maar toch zeker een vorm van gedwongen regelmaat.
Geheel terecht stel ik me zo nu en dan de vraag, WTF? WTF ga ik de komende dertig jaar doen en waarom? Dit schijnt de quarterlife crisis te zijn. Volgens mij is het eerder een natuurlijk gevolg van het samen komen van al het oppervlakkige absolute kut. Onze plichtmatigheden. De manier waarop we voldoen aan onze maatschappelijke wenselijkheid en dit ons leven laten dirigeren, moet haast wel botsen met onze eigen ik. Deze ramkoers staat op ongeveer dertig gericht. Heb je deze vragen niet? Misschien is dat dan juist wel een teken van aftakeling en crisis. Kritisch en vernieuwend kunnen we altijd weer worden, maar waren we al toen we tieners en twintigers waren. Berusten in sleur en opgelegde directie is prima, maar dan moet het wel een tevreden afweging zijn.
Wanneer je jezelf niets afvraagt, ben je gewoon een rare dertiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten